ونسان ون گوگ
او یکی از شناختهشدهترین نقاشان عصر حاضر است، اما درواقع ون گوگ در طول زندگی خود با یک بیماری ذهنی دست و پنجه نرم میکرده است. داستانهای مختلفی که از رفتار وی گفتهشده، باعث شد پژوهشگران فکر کنند که او مبتلابه شیزوفرنی بوده است. به گفته یک منبع، روزی ون گوگ در طول یک بحث با همکار نقاشش پائول گگ صداهایی میشنود که به او میگفتند: او را بکش؛ اما بجای آن چاقویی برداشته و گوش خودش را میبرد. دیگر روانشناسان فکر میکنند که او افسردگی داشته است یا مبتلابه اختلال دوقطبی بوده است.
جیم گوردن
برای حدود دو دهه گوردن یکی از پرکارترین درامر های (طبلزن) جهان راک بوده است، وی با بزرگانی چون جان لنون فرانک زاپا و جکسون براون کار میکرد. جایزه “گرمی” را برای همکاری در نوشتن آلبوم پرفروش اریک کلاپتون به نام “Layla” دریافت کرد؛ اما در سال ۱۹۸۳ علائمی از شیزوفرنی در او دیده شد، وی اقدام به قتل مادر خود کرد. بعد از آن گوردن باقی عمر خود را در زندان گذراند و برای اختلال روانی دارو مصرف میکرد. وکیل او اسکات فارستمن این مورد را غم انگیز خواند و افزود: او واقعاً معتقد بود که از خود دفاع میکرده است.
ورونیکا لیک
ستاره فیلمهای دهه چهل میلادی که نظر بسیاری را به خود جلب کرد و به خاطر نقشش در فیلمهای سفرهای سالیوان (“Sullivan’s Travels”) ٬ این تفنگ برای استخدام (“This Gun for Hire”) و آبی گل کوکب (“Blue Dahlia”) مشهور شد. با توجه به سرگذشت او (Peekaboo)٬ بیماری شیزوفرنیاش در کودکی تشخیص دادهشده بود. پدر و مادر وی بر این عقیده بودند که بازیگری میتواند به کنترل این وضعیت کمک کند؛ اما در هالیوود او به خاطر طبیعت سختش شناخته میشد. مقالهای از یک مجله در این باره گفته بود: در چه لحظهای بمب ساعتی ذهن او منفجر خواهد شد؟ اما “لیک” در مورد آن مقاله با بیخیالی گفته بود: زنان همیشه برای مردان بدون تخیل مشکلساز هستند.
جان نش
زندگی نش در کتاب و فیلم ذهن زیبا (A Beautiful Mind) به نمایش گذاشته شده است. او در سن 30 سالگی به عنوان یکی از بهترین ریاضیدانان انتخاب شد، اما بعداً هذیان گویی و دیگر علائم شیزوفرنی در او ظاهر شدند و 20 سال با ابن علائم زندگی کرد، اما کمکم وضعیتش بهبود یافته، دوباره در دانشگاه پرینستون مشغول به کار شد و در سال 1994 جایزه نوبل اقتصاد را برنده شد. پس از مرگ او و همسرش در یک تصادف در سال 2015 در نیوجرسی، ریچارد کدی گفت: او در مورد بیماری خود بسیار صادق بود و بهتر است ما در مورد آن صحبت نکنیم.
لیونل آلدریچ
بعد از فوتبال حرفهای در سالهای ۱۹۶۰ آلدریچ موفق شد به تالار مشاهیر گرین بی برود، وی بعداً بهعنوان تحلیلگر مسابقات در NBC به فعالیت خود ادامه داد؛ اما در سالهای دهه چهارم زندگیاش دچار اختلال پارانوئید و توهم شد، بیماری شیزوفرنی در او تشخیص داده شد. او حتی برای مدتی بیخانمان بود؛ اما با کمک داروها دوباره کنترل اوضاع خود را به دست آورد. او قبل از مرگ در سال ۱۹۹۸ ، سالهای زیادی در عموم مردم در مورد وضعیت خود صحبت کرد. پیام او این بود: همه میتوانند از بیماریهای روانی رهایی یابند.
پیتر گرین
گرین، گیتاریست راک و بنیانگذار گروه فلیتوود مک، با علائم بیماری شیزوفرنی دست و پنجه نرم میکرد. وی بعد از مدتی بستری شدن در بیمارستان روانی کمکم شروع به بهبود کرد. او در حال حاضر در اصول اولیه در زندگی متمرکز است و میگوید: من عادت به نگرانی دائمی و سخت کردن همهچیز داشتم. حالا همهچیز را ساده نگهداشتهام.
از شیزوفرنی چه میدانید
این اختلال افراد را به گونههای متفاوتی تحت تأثیر قرار میدهد. برخی صداهایی میشنوند یا تصور میکنند که دیگران در حال توطئه علیه آنان هستند. آنها ممکن است منطقی صحبت نکنند. برخی دیگر ممکن است مدتها جایی بنشینند بدون آنکه حرکتی بکنند. برخی از آنها ممکن است مشکل شدیدتری داشته باشند اما بسیاری از آنها اینگونه نیستند. زمان بروز علائم این اختلال معمولاً در اواخر نوجوانی و دهه سوم و اوایل دهه چهارم زندگی است. این علائم در طول زندگی باقی میمانند و درمانی برای آنها وجود ندارد اما داروها، گفتاردرمانی و بقیه درمانها میتوانند به کنترل این بیماری کمک کنند.
مترجم: سحر ابراهیمی