پنج فاکتور مهم در پروتز سینه (جراحی بزرگ کردن سینه)

پنج فاکتور مهم در پروتز سینه (جراحی بزرگ کردن سینه)

پروتز سینه یکی از محبوبترین جراحی زیبایی سینه در دنیا بوده و جالب است بدانید که در سال 2015 تعداد عمل های پروتز سینه حدود 1 میلیون عمل بود. این آمار نشانگر افزایش 35 درصدی این جراحی زیبایی نسبت به سال 2000 است.

در جراحی افزایش سایز سینه، معمولا بیماران درخصوص انتخاب ایمپلنت یا تحقیق درباره متودهای مختلف جراحی، دچار سردرگمی می شوند. نتیجه نهایی هر عمل پروتز سینه براساس مجموعه انتخابهای بیمار تعیین می شود (در کنار مشاوره با جراح).

در ذیل پنج عامل اصلی که بایستی در جراحی پروتز سینه درنظر گرفته شود:

سایز

سایز ایمپلنت سینه یکی از مهم‌ترین فاکتورهایی است که نتیجه نهایی جراحی پروتز سینه را تحت تاثیر قرار می دهد. سایز ایمپلنت سینه بر حسب سی‌سی اندازه گیری می شود و معمولا از 200 سی سی شروع شده و تا 600 سی سی نیز وجود دارد. انتخاب سایز ایمپلنت سینه به آناتومی بدن بیمار و مقدار طبیعی بودن نتیجه نهایی بستگی دارد.

بسیاری از زنان خواستار ظاهری زیبا و طبیعی و به دور از افراط هستند. برای دستیابی به چنین نتیجه‌ای حضور یک جراح پلاستیک حاذق و باتجربه بسیار اهمیت دارد تا به بیمار آموزش دهد که چگونه سایزهای مختلف ایمپلنت می‌توانند فیزیک منحصر به فرد وی را تغییر دهند. یکی از بهترین راه‌ها برای انجام این کار، امتحان کردن ایمپلنت‌های مختلف است تا ببیند چگونه به نظر می‌رسد. به علاوه، بیماران باید از پزشک بخواهند عکس‌های قبل و بعد بیماران قبلی که جراحی پروتز سینه انجام داده و فرم بدن مشابهی دارند را در اختیارشان قرار دهد.

سیلیکون یا سالین

دومین تصمیم مهم درخصوص ایمپلنت، انتخاب بین ایمپلنت‌های سیلیکونی یا سالین است. ایمپلنت‌های سالین یا نمک استریل (آب نمک) پر می‌شوند – پس از جایگذاری توسط جراح، پر می‌‎شوند. مزیت این گزینه آن است که به جراح امکان تنظیم سایز ایمپلنت را می دهد تا بیمار به نتیجه مطلوب خود برسد. علاوه بر این، برش لازم برای جایگذاری ایمپلنت‌های سالین، کوچکتر از ایمپلنت‌های سیلیکونی است.

ایمپلنت‌های سیلیکونی با ژل سیلیکون ساخته شده و به گونه‌ای طراحی شده‌اند که از نزدیک مشابه چربی طبیعی بدن انسان هستند. اگرچه هیچ داده علمی و معتبری در این باره وجود ندارد، اما برخی افراد احساس می‌کنند که ظاهر نهایی ایمپلنت‌های سیلیکونی طبیعی‌تر است. برخلاف ایمپلنت‌های سالین، ایمپلنت‌های سیلیکونی از قبل پر شده‌اند و به همانصورت در سینه جایگذاری می‌شوند. معمولا ایمپلنت‌های سیلیکونی حدود 1000 دلار گرانتر از ایمپلنت‌های سالین هستند.

اخیرا نوعی ایمپلنت جدیدتر نیز در امریکا ساخته شده است که به آن ایمپلنت ثابت یا دائمی Gummy Bear گفته می‌شود. این ایمپلنت‌ها (که به لحاظ پزشکی ایمپلنت‌های ثابت و دائمی یا ژل چسبنده نام دارند) با سیلیکونهایی پر شده‌اند که ضخیم‌تر از سیلیکون‌های قدیمی‌تر هستند. ایمپلنت‌های Gummy Bear به گونه ای طراحی شده‌اند که فرم و شکل سینه‌ی طبیعی را به خود می گیرند. پرکننده سیلیکونی ضخیم‌تر، که شبیه پاستیل‌های خرسی قدیمی هستند، سبب می‌شوند که ایمپلنت فرمی طبیعی به خود بگیرد. برش های موردنیاز برای ایمپلنت‌های Gummy Bear، تا حد زیادی بزرگتر از برش‌ ایمپلنت‌های آب نمکی (سالین) یا سیلیکون‌های قدیمی‌تر است. علاوه بر این، نتایج حاصله می‌تواند محکم‌تر و سفت‌تر از ایمپلنت‌های گرد صاف با اندازه‌های مشابه باشد.

برش جراحی

چهار نوع برش وجود دارد: زیربغلی، زیر سینه، آرئولار (اطراف هاله پستان) و برش دور ناف (که به عنوان برش TUBA نیز شناخته می‌شود). برش اطراف هاله پستان و برش زیر سینه دو تکینک برش رایج بوده و اکثر جراحان تسلط خوبی بر این دو متود دارند. در برش اطراف هاله پستان، جراح برشی را در نزدیکی قسمت پایینی هاله ایجاد کرده که سبب پنهان ماندن جای اسکار جراحی نیز می‌شود. این نوع برش درصورت تلفیق با لیفت سینه یا ماستوپکسی می‌تواند نتیجه مطلوبی ایجاد نماید. این متودهای برش اغلب برای بیمارانی که چین‌های زیر پستانی داشته و زیر پستان افتاده دارند، یا در افرادی که مستعد اسکار هیپرتروفیک (اسکارهای برجسته و ضخیم) هستند، در اولویت است.

هنگام انجام برش زیر پستانی، جراح یک برشی را در چین زیر سینه ایجاد می‌کند که به وی امکان می دهد هنگام جایگذاری ایمپلنت، حداکثر دسترسی را داشته باشد. این روش برای ایمپلنت‌های سیلیکونی ایده‌آل است، زیرا رابط بافت سینه – عضله را بهتر نشان می‌دهد. این روش متداول‌ترین روشی است که در امریکا انجام شده و برای بیمارانی که چین‌ زیرسینه‌ای داشته یا مستعد بروز اسکار هستند، مناسب‌تر است.

هر دو برش زیربغلی و دور نافی رواج کمتری دارند و تنها هنگام استفاده از ایمپلنتهای سالین می‌توان چنین برش‌هایی انجام داد. در برش زیربغلی، جراح یک برش کوچک را در زیر بغل ایجاد می‌کند و تونلی را نیز برای قراردادن ایمپلنت در آن تشریح می‌کند. این تکنیک هیچ اسکاری را برروی سینه به جای نمی گذارد، اما احتمال عدم تقارن ایمپلنت‌ها را بالا می‌برد. در برش دور نافی، جراح برشی را در ناحیه اطراف ناف ایجاد کرده و یک تونل را به سمت سینه تشریح می‌کند. در این دو تکنیک برش، ایمپلنت سالین خالی که هنوز پر نشده است، مانند سیگار برگ پیچیده شده و از طریق تونل هدایت می‌شود تا در سینه جای گیرد. سپس ایمپلنت طبق مقدار از پیش تعیین شده پر می‌شود.

سطح ایمپلنت

خانم‌ها می‌توانند بین ایمپلنت‌های دارای سطح صاف یا ایمپلنت‌هایی که حالت بافت مانند دارند، یکی را برگزینند:

ایمپلنت‌های صاف در مقایسه با ایپملنت‌های بافت‌دار، احتمال بیشتری برای جابه‌جایی و حرکت دارند.

ایمپلنت‌های صاف احتمال کمتری برای پارگی داشته و ماندگارتر هم هستند.

ایمپلنت‌های بافت‌دار، پوسته ضخیم‌تری نسبت به ایمپلنت‌های صاف دارند و سفت‌تر هستند.

ایمپلنت‌های بافت‌دار به منظور به حداقل رساندن انقباض کپسولی طراحی شده اند (اما توجه داشته باشید که مطالعات مربوط به پیشگیری از انقباض کپسولی نتایج متفاوتی دارند).

هنگامی که ایمپلنت‌ها در فضای زیرعضلانی قرار می‌گیرند، میزان انقباض کپسولی در هر دو نوع ایمپلنت صاف و بافت‌دار یکسان است.

شکل ایمپلنت

پروتزهای سینه دو فرم مختلف دارند: گرد و آناتومیک

• ایمپلنت گرد

ایمپلنت‎های گرد فرم متقارن و گردی دارند. یکی از مزیت‌های فرم گرد این است که درصورت حرکت ایمپلنت، هیچگونه ناهنجاری در فرم و شکل سینه به وجود نمی‌آید. ایمپلنت‌های گرد هم به صورت صاف و هم بافت‌دار موجود هستند و نسبت به ایمپلنت‌های آناتومیک هزینه‌ کمتری دارند.

یکی از تصورات غلط و رایج درخصوص ایمپلنت‌های گرد این است که غیرطبیعی به نظر می‌رسند. اما این واقعیت ندارد: ایمپلنت‌های گرد می‌توانند به اندازه آناتومیک طبیعی به نظر برسند و بالعکس. هنگامی که ایمپلنت گرد در یک موقعیت عمودی قرار می‌گیرد، همان شکل و فرم ایمپلنت آناتومیک را به خود می‌گیرد (این نکته از طریق تصویربرداری رادیوگرافی ثبت شده است). نکته دیگر آنکه؛ همواره نتیجه نهایی جراحی پروتز سینه به عوامل مختلفی مانند آناتومی بدن، سطح تجربه جراح پلاستیک و تکنیک مورداستفاده وی بستگی دارد.

• ایمپلنت آناتومیک/ ایمپلنت‌های کانتورینگ

ایمپلنت‌های آناتومیک در ابتدا با هدف بازسازی سینه طراحی شدند. با این حال راه خود را به دنیای پروتزهای زیبایی باز کردند. ایمپلنت‌های آناتومیک از روبرو بیضی‌شکل به نظر می‌رسند. از کنار نیز به نظر می‌رسد که بیشتر حجم آنها در بخش پایینی است و ظاهر آنها به گونه‌ای است که انگار از پایین سنگین هستند، زیرا حجم قسمت پایین بیشتر از بخش بالایی ایمپلنت است.

یکی از ریسک‌های مرتبط با ایمپلنت‌های آناتومیک این است که درصورت جابه‌جایی،عدم تقارن رخ می‌دهد. برای به حداقل رساندن امکان جابه‌جایی ایمپلنت‌های آناتومیک، سطح آنها حالت بافت مانند دارد که امکان چسبندگی بافت را فراهم می‌کند و ایمپلنت را در جای خود ثابت نگه می‌دارد. اگر قصد استفاده از ایمپلنت‌های آناتومیک را دارید، بهتر است جراح پلاستیکی را انتخاب کنید که در زمینه پروتزهای آناتومیک تجربه داشته باشد تا به صورت دقیق و بی‌نقص انجام شود.